Impressum Login

 

 
 
Startseite Aktuelles Gemeinde Vereine Gewerbe Kontakt Archiv A-Z
 
 

Sonndichmoarjen

 

(von Werner Könen, Minderlittgen)

 

 

Eich woar noch goarnet richtich waach,

iwerlajen mir grod: „Wat as dan haut firn Daach?“

Ob emol lauden die Gloocken fir an de Mass,

do fält et miar an, dat et Sonndich as.

 

Eich hätt mich jo gär noch en Tour romgedrejt,

gesta Owend woar et jo och alt rom spejt.

Et as komisch: „Owens, dan hot ma de Zeit emm aal,

äwa dän anere Moarjen, dan kemmt man net aus da Faal.

Wat wär dat doll, et as kaum zu beschreiwen,

wenn ma weilen noch kinnt bessi bleiwen.

 

Äwa ma weeß jo schließlich, wat sich geheart,

ma hotet jo von usen Älan gelert,

dat et enfach ken richtijen Sonndich as,

wenn ma morjens mol net woar an da Mass.

 

Weilen äwa raus aus dem Bät, weilen get et Zeit,

et as drob on dron, dat et zum 2. Mol leit.

Wäschen un kämen, dat muß jo och sein,

ma kaan jo net rom loofen wie so en Schwein,

noch flott gett en Schmeer an die Maul gedaut,

du hot et schon zuhoof gelaut.

 

Eich gejn ob mein Zemma, dä Schrank obgemach:

„Wat deet ma dan on, haut on dem heilijen Daach?

Wat kren ma dan eenglich haut fir e Wäda?

Dat muß ma jo wessen, ehr ma ondet sein Kleeda.

 

Eich kucken durch et Fenster, dat Wäda scheint gut ze genn,

grod Sonndes, da wellt ma jo och ken Renn,

denn aß no dem Äßen de Mettesschlof vorebei,

da geht ma ooch gär bessi iwa de Zehnerreih.

 

Dän besten Onzuch, dän as fir haut richtich,

on so em klenen Doarf, do as dat sehr wichtich,

denn hoste eppes on, wat net meji sou ganz „in“,

dan hon die dat vom Ducksaal owen rop schon gesinn.

 

„Kuck mol, dä kemmt alt rom mat dä selewijen Klamotten,

die hot dän bestemmt schon seit 8 Wochen,

un dat Grejtchi ennen, emma dat selewich Kleed,

dat hot et och net sou deck, wie et emma deet“!

 

Die sollten, anstatt an da Kiarch iwa de Leit ze reden,

liewa en Vaterunser bäden.

Ma soll sich on sou eppes goarnet stearn,

ma soll sich liewa ab de Maß konzentrean.

 

Dä Pastur Wax rom en schejn Predicht hält,

hän erzehlt von dem Elend ob da Welt.

Mein Blick geht zur Muttergottes ob däm Hauptaltor,

sei as de Schutzpatronin von usa Poarr,

mat hiar kanste reden, wat de emma och hos,

von „Ihr“ geste niemols am Stich geloß.

 

Ma mät sich jo iwa alles sou sein Gedanken,

un do denken eich on die Aalen un on die Kranken.

Zu Fuß ditten se gär no Klausen maschern,

wenn se nommen rom sou flenck wie freja wärn.

 

As de Maß dan aus, dat muß eich noch sonn,

da wellt ma noch gär bessi zum Frühschoppen gonn,

die Frauen hon et eilich, sei hon net viel Zeit,

dat Äßen muß ferdich sein, wenn et Mettich leit.

 

Beim Frühschoppen et eenglich gor net sou om et trinken geht,

ma setzt beienana un erzehlt,

von aalem, wat sou die lätzt Zeit passert,

en guden Ränn wär och net verkährt.

 

Von Politik un Fußball get gered,

ma mearkt net, wie de Zeit vergeht.

Et leit alt Mettich, weilen get sich heem gemaach,

un eich wünschen eich „Aalen“ noch en schejnen Daach.

 

 

Original Minderlittgener Mundart.

Ein Beitrag zu der Sendung SWF 4

„Morgenläuten aus Minderlittgen“

vom 28. September 1997